عیبهائی که بواسطه آنها می‌شود عقد را بهم زد

(مسأله 2376) اگر مرد بعد از عقد بفهمد که زن یکی از این هفت عیب را دارد می‌تواند عقد را بهم بزند:

اوّل: دیوانگی.

دوّم: مرض خوره.

سوّم: مرض برص (پیسی).

چهارم: کوری.

پنجم: شل بودن به طوری که معلوم باشد.

ششم: آنکه افضا شده، یعنی راه بول و حیض یا راه حیض و غائط او یکی شده باشد، ولی اگر راه حیض و غائط او یکی شده باشد بهم زدن عقد اشکال دارد و باید احتیاط شود.

هفتم: آنکه گوشت، یا استخوانی یا غدّه‌ای در فَرْج او باشد که مانع نزدیکی شود.

(مسأله 2377) اگر زن بعد از عقد بفهمد که شوهر او قبل از عقد دیوانه بوده یا بعداً دیوانه شده است یا قبل از عقد آلتِ مردی نداشته یا قبل از عقد عِنِین بوده است و نمی‌تواند وطی و نزدیکی نماید یا بعد از عقد بدون آنکه نزدیکی کرده باشد، عِنِّین شده یا تخم‌های او را قبل از عقد کشیده‌اند می‌تواند عقد را بهم بزند.

(مسأله 2378) اگر مرد یا زن، به واسطه یکی از عیبهائی که در دو مسأله پیش گفته شد، عقد را بهم بزند، باید بدون طلاق از هم جدا شوند.

(مسأله 2379) اگر به واسطه آنکه مرد عِنِّین است و نمی‌تواند وطی و نزدیکی کند؛ زن عقد را بهم بزند، شوهر باید نصف مهر را بدهد. ولی اگربه واسطه یکی از عیبهای دیگری که گفته شد مرد یا زن عقد را بهم بزند، چنانچه مرد با زن نزدیکی نکرده باشد، چیزی بر او نیست و اگر نزدیکی کرده، باید تمام مِهر را بدهد.