امر به معروف به معنای وادار ساختن افراد به هر وسیله‌ای که باشد، گفتار یا عمل (به اشکالی که از موازین اسلام بدست می‌آید) به کارهای نیک اعمّ از اینکه آن معروف در حال فعلی انجام بگیرد یا فعلاً مقدّماتی را فراهم نمایند و زمینه‌هایی را بوجود بیاورند که موجب تحقّق معروف در آینده شود، بطوریکه اگر این مقدّمات امروز انجام نمی‌شد، در آینده آن معروف بوجود نمی‌آمد.
و نهی از منکر یعنی جلوگیری از کارهای بد به هر شکلی که باشد اعمّ از اینکه جلو ادامه آن منکری که هم اکنون واقع شده است را بگیرند و مانع ادامه آن گردند یا جلو آن منکری که فعلاً در شُرُف وقوع است گرفته شود یا زمینه‌ای بوجود بیاورند و مقدّماتی را ترتیب بدهند که مانع وجود منکر در آینده شود به طوری که این مقدّمات اگر فعلاً انجام نمی‌گرفت و این زمینه سازیها نبود آن منکر در آینده تحقق پیدا می‌کرد.